Αναζητούσα καιρό την αφορμή να ξεκινήσω ένα blog (ιστολόγιο;). Η επιθυμία αυτή συνιστά το αιτιατό. Τη βρήκα (;) στο βιβλίο του αγαπημένου και καταραμένου Νίτσε "Η Χαρούμενη Επιστήμη". Άλλο δε θα 'ναι, ετούτη η φιλοσοφική γωνιά λοιπόν, παρά ελάχιστοι κι αμβλείς συλλογισμοί σε, αντιστρόφως ανάλογους, διεισδυτικούς και οξυδερκείς προβληματισμούς. Ελπίζω με τον τρόπο αυτό να εξασκήσω λίγο τον ατροφικό μου στοχασμό, ελπίδα η οποία συνιστά το αίτιο. Όχι όμως το στείρο εκείνον στοχασμό, τον ακαδημαϊκό που λέμε, ο οποίος αναδίδει κυρίως μούχλα και αποσύνθεση. Μιλάω για τον άλλο, τον ουσιαστικό. Εκείνον που σε μεταμορφώνει. Εκείνον που προχωράς μαζί του στη ζωή, βήμα-βήμα. Έτσι που μήτε το πνεύμα σου να εκτινάσσεται με άλματα, αφήνοντας το βίο σου αστήρικτο, να παραπαίει στα μαύρα καθεστηκότα μεσάνυχτα, μήτε όμως ο βίος σου να καταβροχθίζει αδηφάγα κάθε φιλοσοφική ανάσα, στερώντας με την δυσανάλογή του χώνεψη κάθε ελπίδα αιμάτωσης του εγκεφάλου, κάθε ελπίδα του πνεύματος να κατανοήσει. Έτσι, με αυτό το τελευταίο κακό, την υπερτροφία του στομαχιού έναντι του εγκεφάλου, δεν απομένουμε τίποτε περισσότερο από μιαν οργανωμένη σύζευξη ύλης, μια κουραδομηχανή επιρρεπής στις καρκινογενέσεις. Ένα ζώο που νομίζει ότι δεν είναι. Ένα ζώο, έτσι, χωρίς ελπίδα να ζήσει ποτέ σύμφωνο προς τη φύση του, να αποκατασταθεί στην ολότητά του...
Η "Χαρουμένη Γνώση" θα είναι, όπως ήδη ανέφερα, απλά μια αφορμή, ένα εφαλτήριο. Φαντάζομαι πως, στη συνέχεια, οποιοδήποτε κείμενο κεντρίσει επαρκώς το ενδιαφέρον μου, θα είναι δυνατόν να αποτελέσει κίνητρο ή έμπνευση για σχολιασμό και συζήτηση. Επίσης, πολύ φοβάμαι πως σύντομα, αν υπάρξουν αναγνώστες, θα διαπιστώσουν ότι οι φιλοσοφικές μου γνώσεις ίσα που ξεπερνούν τα όρια της αδαημοσύνης κι ότι μοναδικό μου εργαλείο απομένει τελικά ο νους και η καλή μου διάθεση. Ίσως τελικά να μη χρειάζονται και πολλά περισσότερα.
Αυτά προς το παρόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου